Jeden z największych bohaterów narodowych w dziejach Polski, choć paradoksalnie dość słabo mówił po polsku, spędzając młodość za granicą. Twórca Legionów Polskich we Włoszech, uczestnik wojen napoleońskich. Bohater hymnu narodowego, wywodzący się z niewielkiej wsi nad Rabą. Urodził się w 1755 r. w Pierzchowcu koło Bochni ( dziś Pierzchów w powiecie wielickim) jako syn Jana Michała - oficera wojsk saskich i Zofii Marii Lettow. Jako ochotnik wstąpił do wojska saskiego w 1771 r. i służył w gwardii przybocznej elektora saskiego do 1792 r. Potem wrócił do kraju i rozpoczął służbę w wojsku polskim.

W czasie powstania kościuszkowskiego wsławił się obroną warszawskich Powązek, za co został awansowany do stopnia generała. Potem na czele trzytysięcznego Korpusu Polskiego wyruszył do Wielkopolski i zdobył Bydgoszcz.

W 1796 r. Dąbrowski odsprzedaje swój rodzinny Pierzchowiec swoim krewnym Kępińskim i wyjeżdża do Francji, a stamtąd do Włoch gdzie tworzy Legiony Polskie. Jako dowódca I Legii brał udział w bitwach pod Trebbią i pod Novi. Po zwycięstwie Napoleona Bonapartego pod Jeną (1806 r.), Dąbrowski organizuje zbrojne powstanie przeciw Prusom. Rok później jako dowódca części wojska polskiego uczestniczył w wyzwalaniu ziem polskich położonych na lewym brzegu Wisły, zdobywając m.in. Tczew.
Wierny Polsce i Napoleonowi, walczy przeciw Austriakom (1809) i Rosjanom (1812 r.).

Po bitwie pod Lipskiem (1813) i śmierci Józefa Poniatowskiego został mianowany naczelnym dowódcą wojsk polskich. Od 1814 r. przebywał we Francji. Po powrocie do kraju reorganizował wojsko Królestwa Polskiego, piastował też godność senatora-wojewody. Wiosną 1818 r. gdy silnie zaziębiony wracał z podróży do rodzinnego Pierzchowca, nabawił się zapalenia płuc i zmarł w Winnogórze.

W pamięci potomnych gen. J. H. Dąbrowski pozostał jako organizator Legionów Polskich - pierwszego polskiego czynu zbrojnego po rozbiorach Polski. Jemu poświęcono pieśń Legionów "Mazurek Dąbrowskiego", która z czasem stała się naszym hymnem narodowym.

Pamięć o generale kultywowana była w Pierzchowcu i w Bochni już w XIX w. W 1872 r. na miejscu nieistniejącego dworu, w którym się urodził, staraniem okolicznych ziemian wzniesiono kamienny obelisk. 19 września 1897 r. , w setną rocznice utworzenia Legionów, w bocheńskim kościele parafialnym św. Mikołaja, odsłonięto tablicę zaprojektowaną przez Ludwika Stasiaka z namalowanym przez niego portretem gen. Dąbrowskiego. W tym okresie Pierzchowiec stał się miejscem uroczystości i wycieczek patriotycznych przedstawicieli bocheńskiej inteligencji oraz członków Towarzystwa Gimnastyczno-Strzeleckiego "Sokół". Swój wiersz "Wioska nad Rabą" poświęcił Pierzchowcowi i Dąbrowskiemu szlachecki poeta Józef Niwicki z Kierlikówki.

W 1964 r.  jego imię nadano szkole podstawowej w Pierzchowie, w której w 1992 r. otwarto Izbę Pamięci. W 1997 r. w Pierzchowie usypano ziemnym kopiec ku czci generała. W fundamencie kopca umieszczony został metalowy pojemnik wykonany z łuski pocisku artyleryjskiego, w którym złożono akt erekcyjny i dokumenty związane z historią jego budowy. Liczącą 7 metrów wysokości i o średnicy podstawy 18 metrów bryłę kopca usypali wykorzystując miejscową ziemię żołnierze 3. pułku saperów z Dębicy. W kopcu złożono ziemię z miejsc pobytu generała oraz miejsc pamięci narodowej. Pierzchowski kopiec jest pierwszym usypanym w Polsce od zakończenia II wojny światowej.